به نام خدا
گر چه با یادش، همه شب، تا سحر گاهان نیلی فام،
بیدارم؛
گاهگاهی نیز،
وقتی چشم بر هم می گذارم،
خواب های روشنی دارم،
عین هشیاری !
آنچنان روشن که من در خواب،
دم به دم با خویش می گویم که :
بیداری ست ، بیداری ست، بیداری !
***
اینک، اما در سحر گاهی، چنین از روشنی سرشار،
پیش چشم این همه بیدار،
آیا خواب می بینم ؟
این منم، همراه او ؟
بازو به بازو،
مست مست از عشق، از امید ؟
روی راهی تار و پودش نور،
از این سوی دریا، رفته تا دروازه خورشید ؟
***
ای زمان، ای آسمان، ای کوه، ای دریا !
خواب یا بیدار،
جاودانی باد این رؤیای رنگینم !
پ ن : خدایا: خیــــــــــــــــــــــــلی ازت ممنونم.
به نام خدا
اللهم عجل لولیک الفرج
دلم برای نگاهت بهانه می گیرد
ز دست سرد سفاهت بهانه می گیرد
نیامدی و غرور ستاره زخمی شد
ستاره بی رخ ماهت بهانه می گیرد
تو نیستی که ببینی زمین چه افسردست
زمان غریب مانده، برایت بهانه می گیرد
جدار کعبه بدون تو خسته شد خسته
فلک برای ندایت بهانه می گیرد
ببین که مروه هزار سال مانده بی رونق
صفا برای سلامت بهانه می گیرد
غروب جمعه مسیر میان شمس و قمر(1)
برای راز و نیازت بهانه می گیرد
تمام شد غزل اما تمام شب هایم
تمام خاطره هایت بهانه می گیرد.
(1): بین الحرمین
پ ن:هر چند که قلم ناتوان و ذوق بی مایه ی ما توان سرودن برای آن یگانه ی عالم آفرینش رو نداره، اما ای کاش حتی اگه شده به اندازه ی خوندن یه غزل مهمون نگاهش باشیم.
و
یونس جان همسر عزیزم، ازت ممنونم که برای سرودن این شعر خیلی خیلی بهم کمک کردی.
به نام خدا
به که پیغام دهم ؟
به شباهنگ که شب مانده به راه
یا به انبوه کلاغان سیاه
به که پیغام دهم ؟
به پرستو که سفر میکند از سردی فصل
یا به مرغان نکوچیده به مرداب نگاه
به که پیغام دهم؟
دست من دست تو را می طلبد
چشم من روی تو را می جوید
لب من نام تو را می خواند
- بی تو از خویش گریزانم من -
دل من باز تو را میخواهد
به که پیغام دهم ؟
پ ن۱ :حالا که میروی
اهسته برو
هر قدمت دورتر...نفسم تنگ تر
بگذار چشمم اهسته اهسته
ندیدنت را بیاموزد...
پ ن۲ : حالم را می پرسند.
می گویم رو به راهم
اما نمی دانند رو به راهی هستم که تو رفته ای.
پ ن۳ :می گویند دلتنگت نباشم، خدای من انگار به آب می گویند خیس نباش..
پ ن4:همسر عزیزم در ثانیه ثانیه ی لحظه هایت اگر حضورم نیست، دلم و دعایم همیشه و همه جا با توست.